Διαχειριστής Επιχορήγησης:

#Ourheroes – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας – Η ιστορία της J.

Ημερομηνία

H J. από τη Κινσάσα του Κονγκό είναι 17 χρονών. Γέννησε πριν 6 μήνες. Έφτασε στην Ελλάδα με τα πόδια, έγκυος. Κάποιος την είχε βιάσει στην Τουρκία. Ταξίδεψε μόνη. Θύμα έμφυλης βίας, έφυγε από το σπίτι της για να γλιτώσει έναν αναγκαστικό γάμο με άνδρα στην ηλικία του πατέρα της.

«Έφυγα από τον Κονγκό εξαιτίας του πατέρα μου, ήταν πολύ κακός απέναντί μου, ήθελε να με παντρέψει με έναν άνδρα μεγαλύτερο σε ηλικία από εμένα. Ο άνδρας αυτός είχε ίδια ηλικία με τον πατέρα μου. (Ο πατέρας μου) δεν με ήθελε πια στο σπίτι, με χτυπούσε. Με χτυπούσε κάθε μέρα, δεν με άφηνε να πηγαίνω σχολείο, υπήρχαν φορές που δεν μου έδινε να φάω. Η μητέρα μου μου είπε ότι πρέπει να φύγω γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα μου κάνει κακό. Μάλιστα (μια μέρα ο πατέρας μου) προσπάθησε να βάλει φωτιά στο σπίτι. (..) Η μητέρα μου μου είπε ότι πρέπει να φύγω και να πάω στην Τουρκία, γιατί εκεί είναι πιο φτηνά και θα μπορούσε να μου πληρώσει το εισιτήριο. Και μου είπε ότι θα έρθει να με βρει. Ότι προς το παρόν τα χρήματα δεν φτάνουν, αλλά αργότερα «θα έρθω να σε βρω». Την περίμενα κάθε μέρα.. αλλά έχασα κάθε επαφή μαζί της. Έχασα το τηλέφωνό μου, οπότε μέχρι και σήμερα που βρίσκομαι εδώ, δεν έχω επαφή μαζί της. (..)

Στην Τουρκία δεν ήξερα κανέναν, οι άνθρωποι που ήρθαν να με πάρουν από το αεροδρόμιο με πήγαν σε ένα σπίτι. Εκεί, ένας κύριος με βίασε. Μετά τον βιασμό, εξαφανίστηκε. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, ήρθε κάποια στιγμή και μας έδιωξε όλους. Όταν έγινε αυτό, εγώ κοιμόμουν στον δρόμο, δεν είχα πού να κοιμηθώ, κοιμόμουν στο πάρκο. Τη μέρα έψαχνα φαγητό, το βράδυ κοιμόμουν στο πάρκο. Κάποια στιγμή, γνώρισα μια κυρία από το Καμερούν η οποία μου πρότεινε, για να με βοηθήσει, να δουλέψω στο εστιατόριο που δούλευε κι αυτή. Να πλένω, να κάνω λάντζα, να δουλεύω εκεί. Μου είπε ότι θα μπορώ να κοιμάμαι στο εστιατόριο. Οπότε δούλευα τη μέρα και το βράδυ κοιμόμουν στο εστιατόριο, όταν έκλεινε. Μια μέρα, μου είπε η κυρία αυτή ότι σκοπεύει να φύγει από την Τουρκία και να ταξιδέψει. Της λέω «πού θα ταξιδέψεις;», μου λέει «στην Ελλάδα». Τη ρωτώ «Τί είναι η Ελλάδα;». Μου είπε ότι είναι μια χώρα και ότι για να φτάσεις εκεί κανονικά διασχίζεις το νερό, αλλά εμείς δεν θα χρειαστεί να το κάνουμε αυτό, θα πάμε με τα πόδια. Της είπα ότι εγώ δεν έχω χρήματα και μου είπε ότι θα με στηρίξει εκείνη. Το έκανε γιατί ήμουν εντελώς ολομόναχη. (..)

Ταξιδεύαμε πάρα πολύ καιρό, ενάμιση μήνα, δεν ήξερα ότι ήμουν έγκυος, υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι, Σύριοι, Κονγκολέζοι, Καμερουνέζοι, πάρα πολύς κόσμος, περπατούσαμε, περπατούσαμε.. βροχή, κρύο, κοιμόμασταν στο δάσος. Κάποια στιγμή φτάσαμε «εδώ». Δεν ξέρω καν πού είναι το «εδώ». Η κυρία αυτή μου είπε ότι θα συνεχίσει το ταξίδι, αλλά δεν μπορεί να με πάρει μαζί της, γιατί δεν της φτάνουν τα χρήματα. Μου είπε όμως ότι μπορώ να μείνω εδώ και ότι θα είναι καλά. Με άφησε σε ένα σπίτι που υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Κάποια στιγμή άρχισαν να ζητάνε χρήματα για τη διαμονή και το φαγητό. Εγώ τους είπα ότι δεν έχω τίποτα και με έδιωξαν. Άρχισα πάλι να κοιμάμαι έξω. Δεν ήξερα πού ήταν τα πάρκα ακριβώς, αλλά όπου έβρισκα πάρκο, έμενα. Εκεί συνάντησα μια άλλη κυρία η οποία είπε ότι μπορεί να με βοηθήσει και να μου δώσει ένα τηλέφωνο για να καλέσω κάποια κοινωνική υπηρεσία και να ζητήσω βοήθεια.»

Η J. είναι ένα από τα χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά που έφτασαν στην Ελλάδα και βοηθήθηκαν από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Η J. βρέθηκε σε ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο μένει μαζί με το μωρό της, και προσπαθεί με πολλή στήριξη και φροντίδα να σταθεί στα πόδια της και να ξεκινήσει μια νέα ζωή.

«Πρώτα με πήγαν σε μια άλλη οργάνωση, εδώ είμαι από τον Ιούνιο του 2022.. απ’ όταν ήμουν 5 μηνών έγκυος. Από τη μέρα που έχω έρθει εδώ με έχουν βοηθήσει πολύ, με πήγαν στο νοσοκομείο, μου έδωσαν ρούχα, μου έδωσαν φαγητό, είμαι καλά εδώ. Φροντίζω την μικρή, κοιμόμαστε, παίζουμε. Θέλω να ξεκινήσω σχολείο, αλλά πρώτα θα ξεκινήσω τα μαθήματα ελληνικών. Θέλω να βρω μια δουλειά, να φροντίσω το παιδί μου. (..) Θα ήθελα να αφήσω ένα μήνυμα, μια συμβουλή στα κορίτσια που ταξιδεύουν μόνα.. να έρθουν με όσο πιο νόμιμο τρόπο γίνεται, όχι όπως ήρθα εγώ, γιατί κινδυνεύουν.  Εγώ έχω υποστεί βιασμό, αν κάποια στιγμή το παιδί μου με ρωτήσει για τον πατέρα της, τί θα της πω; (..) Οι γυναίκες δίνουν ζωή στον κόσμο. Φέρνουν τη ζωή. Ενώ οι άντρες τις κάνουν να υποφέρουν. Όπως ο πατέρας μου, που έκανε τη μητέρα μου να υποφέρει..»

Shopping Basket